Şifanur ÖZÇELİK ŞİRİN / SONBAHARIM

SONBAHARIM

İran’dayım...
Masallar şehri İsfahan’dan sesleniyorum sana...

Ey sonBAHARIM diyorum.

Derdi efsaneler yazdıran, gülüşü gülden güzel: 
Nazende bir sevgilisin sen.

 Ve hergün birkere daha ölürmüş ya insan:
 Olgunluk derecesinde yeniden doğduğumsun sen...

Sonbaharsa eğer mevsim, insan ağır ağır üşürmüş ya:
Bak sana dondu kalbim, çözülmeyenimsin sen.

Monalya olmak kolay değil açmadan koku salan:
Şiirlerde ki sessiz sessiz okunan gazelimsin sen.

Sadece yarama iyi gelmeyen:
Güzde yaprak dökerken yüreğimde sapsarı çiçekler açanımsın sen.

Hep senden ötürü o yıldız gözlerinden ötürü:
Dediğim sonsuz gökyüzüne bakanımsın sen.

Mazhar Baba Hazretleri sesleniyor uzaktan kalbime kalbime...

''Sevgilim diye birine hitâb edersen, sakın ondan şikâyet etme! Çünkü; 'Sevgilim' Allâh sözüdür; Allâh kelâmının şakası olmaz!''diyor.

Ya Hay (c.c.) diye seslenenimsin sen.

Düşününce, insanın yarına ait bir beklentisinin, 
Hayalinin, ümidinin ve masalının olmaması
Öyle garip, öyle acı geliyor ki bana...

Gel bir hikaye yazalım dediğimsin sen.

Şu yüreğimde ki hüzne benzeyen geceye:
Sabah olanımsın sen.

Denizin kalbinde yüzen bir yunus balığı
Kırlarda neşeyle uçan kelebeğimsin sen.

Ve sevdiklerimi bir bir kaybettiğimde:
Hasretime şükürler olsun dediğimsin sen.

Gramofondan sevdiğimiz o şarkı çalınır:
“Seninle doğan güldür bu gönül 
Ah bu gönül şarkıları “
Uzun uzun dinleyenimsin sen.

Aşk ile Hû...

Şifanur ÖZÇELİK ŞİRİN