Başkasının Yarası Bende Kanar

Gelir kanı benden akar,

Başkasının gönlünde insanlar ölür,

Selâsı aklımda verilir,

Ölen kim olursa olsun,

Gelir benim gönlüme gömülür.

 

"En büyük hatan ne?"diye sorsalar,

"İnsan olmak" derim,

Lakin çevreme sorsanız,

Ben insan olmayı bile beceremedim!

Dostum dediğim insanlara göre en büyük sorunum,

Çok merhametli olmam!

Lakin merhameti söküp alırsanız benden,

İşte o zaman ben insan olamam!

Başkasının derdi ile dertlenmeyeni,

Zaten ben insan yerine koymam!

 

Başkasının günahını şeytan üstlenirken,

Benim günahlarımın sebebi yine benim,

Siz elimi kanlı gördüğünüz için katil sandınız beni,

Lakin sırtımda duran bıçakları çıkarırken kesildi ellerim...

 

Aklımın içinde bilmem kaçıncı dünya savaşı,

Kötüler galip gelmesin diye yitirdim ben aklımı,

Daha ne kadar?

Daha ne kadar yakabilirsiniz ki canımı?

Ben kendi uçurumlarımdan atlayıp,

Kendi denizime düşerek boğuldum,

Canımı acıtmaz artık,

Ne ihanet,

Ne de "seni seviyorum" yalanı...

 

Sizi hayata bağlayan çelik zincirler,

Beni ise bağlayan örümcek ağı,

Lakin size yağmur çiselese sel olur,

Bana ise fırtına kopsa,

Eteklerimden ancak toz uçurur...

 

Dışarıdan bakınca bende gördüğünüz o çiçekler,

İçimi dolduran mezarların üstüne dikili,

Bakmayın suskun durduğuma,

Yıkık minarelerimde yankılanıyor hala selâ sesleri,

Kırk farkı dereye girip,

Kırk kere yıkansam bile,

Bedenimden silinmiyor,

Bana layık gördüğünüz o ihanet izleri...

 

Size göre aptallık bu yaptığım,

Bana göre ise Allah vergisi,

Lakin inatla çiçeklendireceğim,

Ellerimin dokunduğu her yeri!

Kimine leş kokacak o çiçekler,

Kimine Akşam sefası,

Mutluluğun bir anlamı olur mu hiç?

Çekilmez ise cefası.
(Alıntıdır)