Tren Garı

BİLETSİZ SEVDALARIN MEKÂNI ADANA TREN İSTASYONU

Bir tarihe dokunmak üzere yola çıktığım, Adana sokaklarına merhaba dediğim bir gece, tamda bu noktadan başlamıştı adımlarım. Bir çiçek buketi’nin ortasına kondurulmuş gül gibi, şehrimizin tam ortasında açmış bir tarihsin sende. Nazımda, nazarlarım da sana bu gece...
Şimdi kocaman bir merhaba diyerek başlıyorum bu serüvene...

Adana Tren Garındayım. Biletsiz sevdalara doğru yol almaya karar verdim. Bir yürek sancısı, bir ayrılık acısı, el sallanırken gidemeyen ayakları anlatacağım sizlere...  Biletsiz sevdalara doğru yol alırken,  kaçaklara göz yuman vagonlara bakakalacağım. Yüreklere akan, kar pınarlarını durduramayacağım.

Dertli dertli çalan müziğe kaptırıp kendimi, ardıma dönüp bakarak, bir de geride kalanlara el sallayarak ilerliyorum Kara Trene doğru.
"Karlı dağlar olmasaydı, lâleleri solmasaydı.
Ölüm Allahın emri de şu ayrılık olmasaydı" dilimdeki türkü şimdi... Böyle mi gidiliyor bir yerden bir yere? Böyle mi terk ediliyor bir şehir? Herkesi, her şeyi geride bırakarak... “Gözüm yolda gönlüm darda, ya kendin gel ya da haber yolla” diyen var mıdır menzilde? Yoksa Kara tren gecikir, belki hiç gelmez mi? Dağlarda salınıpta derdimi bilmemesi de cabası elbette ...
Gün içinde iğne atsan yere düşmez tabirinin caiz olduğu, soğuk yağışlı bir kış gecesinde bedeninizi üşüten hava’nın düşüncelerinizi ısıttığı bir mekan burası. Mekân diyorum, çünkü gardan öte bir havayı solutuyor tefekkürü yüreğinden bırakmak istemeyen mütefekkir kesime.

Bazen gülümsüyor, bazen duygulanıyorum. Öyle bir atmosfer ki, bir günde dört mevsimi yaşayan ve yaşatan Adana’mızda, içinde bulunduğum tren garının da bu performansı sergilemesi kaçınılmaz.

AZ, ÖZ SOHBET, HOŞ SOHBET
Onlarca vagon var şimdi önümde. Yolcusu yok ama hazırlıklılar bir sonraki güne. Doğudan batıya uzanan, yolculuk esnasında güney ve kuzeyi kucaklayan bir heybetle karşımda duruyor öylece...

Yolcu bileti olmayan sorgulanıyor bu garda. Eee haliyle yok bilet, yürekte ağıt, elde var bir kalem kâğıt, ne yapar bu saatte bu kadın der gibi bakan bir çift göz, bir üniformalı yüz yaklaşıyor yavaş yavaş. Yalnız tepkiler çok orjinâl ; "Hava limanı kapanıyor, sıra tren garında mı? Mühendis misiniz? Saatin farkında mısınız bilmem ama sefer bitti, gar kapanıyor. Burada bulunma amacınız nedir?  Ardı kesilmeyen soruların aralarına cevap sıkıştırmak hiçte mümkün görünmüyor... Suskunluğum ürkütmüş olmalı ki, iyi misiniz hanım efendi? sorusu nihayet bana iyi geliyor. Şöyle bir konuşmaya tanıklık ediyor tarihi tren istasyonu;

• Yazıyorum
• Neyi?
• Tren garını
• Neden?
• Tarihimi yazmak istedim diyince, taşları yavaş yavaş yerleştiriyor Makinist bey yerlerine ve başlıyor koyu bir muhabbet... Tanışma faslından sonra tarih mi konuşacağız derken, anlatıyor kendince ; “Az evvel bir anne oğlunu uğurladı bu gardan... Vedalaştılar, soramadım nereye gidiyor diye... Bir kadın sevdiğini yolladı son sefer ile başka bir şehre... Hep bir son ve yeniden başlangıç bir başka gökyüzünde değil mi? “Buyurun hocam devam edin, kusura bakmayın bölmek istemezdim” diyerek nahifçe uğurluyor kalemimi... Ve gözler duygu seli, dönüyoruz şimdi en başa...